Gjirokaster - Durres
Door: Richard
Blijf op de hoogte en volg Richard
03 Mei 2018 | Albanië, Gjirokastër
Dinsdag, 1 mei.
Wij zijn momenteel - op dag 6 van onze rondreis door Albanië - in Gjirokaster. We verblijven in Guesthouse Konaku; een 300 jaar oud - voor deze stad - traditioneel huis, gelegen naast het kasteel van Gjirokaster. De buiten- en binnenmuren zijn minstens 1 meter dik en opgetrokken uit dezelfde stenen als het kasteel. Roos gebruikt de vensterbank om te chillen. Het is het eerste huis dat na de bouw van het kasteel is gebouwd. Voor het huis bevindt zich een sfeervol terras - in dezelfde stenen - en met een prachtig uitzicht over de stad. Het huis staat namelijk tegen een steile berg aan. De smalle weg naar het huis toe is zo steil, dat zelfs ik het even benauwd kreeg of de auto het wel zou redden. De muur van Huy is er niets bij en dat zegt - denk ik - genoeg. Het huis laat zich het beste als een klein kasteel omschrijven. De sfeer is echt geweldig. De eigenaren hebben twee kinderen (Redian en Sabrina), waar Roos het prima mee vinden kan. Dochter Sabrina (5) is vandaag jarig. Vanmiddag zullen we een klein kadootje voor haar kopen.
We zijn hier maandagmiddag omstreeks 16:30 uur aangekomen, na een onvergetelijke autorit - mijn mooiste ooit - van Korce naar Gjirokaster. In Nederland had ik een aanstekelijk verhaal over deze route gelezen. Het zou een erg mooie route zijn, die je zeker in je reis door Albanië moest opnemen. Omdat de wegen deels onverhard en smal waren en langs steile afgronden voerden zou het ook een spannende en erg avontuurlijke route zijn, wat bij ons meteen beelden van het tv-programma 'gevaarlijke wegen' opriep. We reden door prachtige bergen, langs steile afgronden en turquoise blauwe rivieren. Af en toe passeerden we een dromerig dorpje, waar de tijd is blijven stilstaan, een oud kerkje of een kudde schapen of geiten, waarvan de herder op een muurtje zat of in het gras lag te slapen. Zo nu en dan passeerden we een ezel en een boer die met twee of een paar koeien meer op stap was. Samen met het gevarieerde berglandschap, de vele haarspeldbochten, het mooie weer, het uitzicht op de besneeuwde bergtoppen, de prachtig, hoog en steil uitgesleten rivierbeddingen en het turquoise blauwe wilde rivierwater hebben we enorm van de rit genoten. In de rivierdallen kwamen we veel bloemrijke graslanden tegen waarop het vee in kleine hoeveelheden werd beweid, maar ook bloemrijke korenvelden, wat prachtige uitzichten opleverde. Goed voor het leven van dier en plant en dus de mens. Daar kunnen we in Nederland nog wat van leren. In de bergen stond de (gele) Brem in volle bloei. Ook kwamen we veel bloeiende Hyacint tegen. Van een gevaarlijke route was absoluut geen sprake. Niettemim kwamen we onderweg wel veel monumenten van verongelukte automobilisten tegen. Spannend werd het pas aan het einde toen we via een smalle kasseistrook uiterst steil omhoog moesten om ons 'kasteeltje' dat hoog tegen een berg aan ligt te bereiken. De dag erna zouden we ervaren, dat zelfs lopen hier, voor sommige mensen praktisch onmogelijk is. Vannacht hebben we prinsheerlijk geslapen en vanochtend hebben we lekker onder de Albanese zon ontbeten. De temperatuur bedraagt hier ongeveer 27 graden.
Zes dagen geleden.
Zes dagen geleden toen onze vakantie begon was het 9 graden. Nadat we Roos van school hadden gehaald waren we meteen naar het station gereden. We hadden de auto bij het station geparkeerd en nog geen kwartier later waren we zonder te hoeven overstappen (langs de Oostvaardersche Plassen) naar Schiphol afgereisd, waar we eenmaal achter de douane wat gehangen hebben, voordat we konden boarden. Ouders met (kleine) kinderen konden het eerst aan boord. Hoewel Roos bijna 10 is, voelden wij ons meteen aangesproken. Na anderhalf uur sloeg bij Sandra vrij onverwachts de ergenis over de hoeveelheid beenruimte toe. Een uurtje later landden we op Tirana Airport, vlakbij de Hoofdstad Tirana.
Ons eerste hotel in Albanië bevond zich in de havenstad Durres. Hier hebben we overnacht in het Palace Hotel & Spa, één van de meest luxe hotels van Albanië. Durres ligt aan de Adriatische Zee op ongeveer 30 minuten rijden van de hoofdstad Tirana en 20 minuutjes van het vliegveld. Op het vliegveld was de kiosk van Alamo (waar we een auto hadden gehuurd) binnen no-time gevonden en nog geen half uur later reden we met onze fiere Fiat(je) richting Durres. Wat ons meteen aan het verkeer opviel was dat iedereen voorrang neemt, vooral wanneer ze de weg op willen. Ze zetten hun Mercedes er gewoon voor. De verkeerschaos die ons beloofd was, viel eigenlijk reuze mee. Na een kwartiertje was ik al aan de situatie gewend. In Durres hadden we qua comfort en luxe een geweldig hotel aan het strand, en een kamer met zeezicht. Het hotel beschikte over een buiten- en binnenzwembad, een sauna, een turks stoombad, een jacuzzi en een geweldig ontbijt. In Nederland had ik bedacht dat het eerste hotel enige luxe - en in elk geval een zwembad - moest bevatten. We hebben er lekker gerelaxed. Roos en ik hebben twee keer in het buitenbad gezwommen en drie keer oneigenijk gebruik gemaakt van de Spa door in het zwembad te volleyballen. Op het terras van het hotel heb ik een filmpje opgenomen van Sandra en Roos, waarin Sandra haar vader feliciteert met zijn lintje (Lid van de Orde van Oranje-Nassau) vanwege zijn jarenlange inzet bij scouting Stadskanaal. Hij had van niets geweten tot hij donderdag voor een zogenaamd overleg in het gemeentehuis arriveerde en daar in het zonnetje werd gezet. Als extra verrassing werd hij - en alle andere Groningers die donderdag een lintje ontvingen - ook nog eens uitgenodigd op de verjaardag van de koning in Groningen. Terwijl Jan in Stadskanaal figuurlijk in het zonnetje werd gezet, liepen wij letterlijk in het zonnetje. Nadat we wat over het strand en in de omgeving van het hotel hadden gestruind, ben ik nog even met de auto weggeweest om de stad een beetje te verkennen. 's Avonds hebben we in het restaurant gegeten, die ik 's middags in de stad was tegenkomen. Ik had expres een lokaal restaurant gekozen, waar Albaniers zelf graag komen. Hoewel het eten wat tegen viel, hadden we wel een fijne avond. Het restaurant lag aan het strand, waar een Albanees gezin gezellig aan het volleyballen was. Roos en ik besloten ook een volleybal te kopen en deze dan maar in Albanië achter te laten, nog niet wetende dat ik ruim een dag later mijn kleine teen zou breken. We hebben twee nachten in ons hotel in Durres gelogeerd. Vrijdagochtend zijn we om 9:00 uur met de Fiat richting Macedonië vertrokken, op weg naar het mooie Ohrid, gelegen aan het Ohridmeer, dat deels in Albanië en deels in Macedonië ligt.
Wij zijn momenteel - op dag 6 van onze rondreis door Albanië - in Gjirokaster. We verblijven in Guesthouse Konaku; een 300 jaar oud - voor deze stad - traditioneel huis, gelegen naast het kasteel van Gjirokaster. De buiten- en binnenmuren zijn minstens 1 meter dik en opgetrokken uit dezelfde stenen als het kasteel. Roos gebruikt de vensterbank om te chillen. Het is het eerste huis dat na de bouw van het kasteel is gebouwd. Voor het huis bevindt zich een sfeervol terras - in dezelfde stenen - en met een prachtig uitzicht over de stad. Het huis staat namelijk tegen een steile berg aan. De smalle weg naar het huis toe is zo steil, dat zelfs ik het even benauwd kreeg of de auto het wel zou redden. De muur van Huy is er niets bij en dat zegt - denk ik - genoeg. Het huis laat zich het beste als een klein kasteel omschrijven. De sfeer is echt geweldig. De eigenaren hebben twee kinderen (Redian en Sabrina), waar Roos het prima mee vinden kan. Dochter Sabrina (5) is vandaag jarig. Vanmiddag zullen we een klein kadootje voor haar kopen.
We zijn hier maandagmiddag omstreeks 16:30 uur aangekomen, na een onvergetelijke autorit - mijn mooiste ooit - van Korce naar Gjirokaster. In Nederland had ik een aanstekelijk verhaal over deze route gelezen. Het zou een erg mooie route zijn, die je zeker in je reis door Albanië moest opnemen. Omdat de wegen deels onverhard en smal waren en langs steile afgronden voerden zou het ook een spannende en erg avontuurlijke route zijn, wat bij ons meteen beelden van het tv-programma 'gevaarlijke wegen' opriep. We reden door prachtige bergen, langs steile afgronden en turquoise blauwe rivieren. Af en toe passeerden we een dromerig dorpje, waar de tijd is blijven stilstaan, een oud kerkje of een kudde schapen of geiten, waarvan de herder op een muurtje zat of in het gras lag te slapen. Zo nu en dan passeerden we een ezel en een boer die met twee of een paar koeien meer op stap was. Samen met het gevarieerde berglandschap, de vele haarspeldbochten, het mooie weer, het uitzicht op de besneeuwde bergtoppen, de prachtig, hoog en steil uitgesleten rivierbeddingen en het turquoise blauwe wilde rivierwater hebben we enorm van de rit genoten. In de rivierdallen kwamen we veel bloemrijke graslanden tegen waarop het vee in kleine hoeveelheden werd beweid, maar ook bloemrijke korenvelden, wat prachtige uitzichten opleverde. Goed voor het leven van dier en plant en dus de mens. Daar kunnen we in Nederland nog wat van leren. In de bergen stond de (gele) Brem in volle bloei. Ook kwamen we veel bloeiende Hyacint tegen. Van een gevaarlijke route was absoluut geen sprake. Niettemim kwamen we onderweg wel veel monumenten van verongelukte automobilisten tegen. Spannend werd het pas aan het einde toen we via een smalle kasseistrook uiterst steil omhoog moesten om ons 'kasteeltje' dat hoog tegen een berg aan ligt te bereiken. De dag erna zouden we ervaren, dat zelfs lopen hier, voor sommige mensen praktisch onmogelijk is. Vannacht hebben we prinsheerlijk geslapen en vanochtend hebben we lekker onder de Albanese zon ontbeten. De temperatuur bedraagt hier ongeveer 27 graden.
Zes dagen geleden.
Zes dagen geleden toen onze vakantie begon was het 9 graden. Nadat we Roos van school hadden gehaald waren we meteen naar het station gereden. We hadden de auto bij het station geparkeerd en nog geen kwartier later waren we zonder te hoeven overstappen (langs de Oostvaardersche Plassen) naar Schiphol afgereisd, waar we eenmaal achter de douane wat gehangen hebben, voordat we konden boarden. Ouders met (kleine) kinderen konden het eerst aan boord. Hoewel Roos bijna 10 is, voelden wij ons meteen aangesproken. Na anderhalf uur sloeg bij Sandra vrij onverwachts de ergenis over de hoeveelheid beenruimte toe. Een uurtje later landden we op Tirana Airport, vlakbij de Hoofdstad Tirana.
Ons eerste hotel in Albanië bevond zich in de havenstad Durres. Hier hebben we overnacht in het Palace Hotel & Spa, één van de meest luxe hotels van Albanië. Durres ligt aan de Adriatische Zee op ongeveer 30 minuten rijden van de hoofdstad Tirana en 20 minuutjes van het vliegveld. Op het vliegveld was de kiosk van Alamo (waar we een auto hadden gehuurd) binnen no-time gevonden en nog geen half uur later reden we met onze fiere Fiat(je) richting Durres. Wat ons meteen aan het verkeer opviel was dat iedereen voorrang neemt, vooral wanneer ze de weg op willen. Ze zetten hun Mercedes er gewoon voor. De verkeerschaos die ons beloofd was, viel eigenlijk reuze mee. Na een kwartiertje was ik al aan de situatie gewend. In Durres hadden we qua comfort en luxe een geweldig hotel aan het strand, en een kamer met zeezicht. Het hotel beschikte over een buiten- en binnenzwembad, een sauna, een turks stoombad, een jacuzzi en een geweldig ontbijt. In Nederland had ik bedacht dat het eerste hotel enige luxe - en in elk geval een zwembad - moest bevatten. We hebben er lekker gerelaxed. Roos en ik hebben twee keer in het buitenbad gezwommen en drie keer oneigenijk gebruik gemaakt van de Spa door in het zwembad te volleyballen. Op het terras van het hotel heb ik een filmpje opgenomen van Sandra en Roos, waarin Sandra haar vader feliciteert met zijn lintje (Lid van de Orde van Oranje-Nassau) vanwege zijn jarenlange inzet bij scouting Stadskanaal. Hij had van niets geweten tot hij donderdag voor een zogenaamd overleg in het gemeentehuis arriveerde en daar in het zonnetje werd gezet. Als extra verrassing werd hij - en alle andere Groningers die donderdag een lintje ontvingen - ook nog eens uitgenodigd op de verjaardag van de koning in Groningen. Terwijl Jan in Stadskanaal figuurlijk in het zonnetje werd gezet, liepen wij letterlijk in het zonnetje. Nadat we wat over het strand en in de omgeving van het hotel hadden gestruind, ben ik nog even met de auto weggeweest om de stad een beetje te verkennen. 's Avonds hebben we in het restaurant gegeten, die ik 's middags in de stad was tegenkomen. Ik had expres een lokaal restaurant gekozen, waar Albaniers zelf graag komen. Hoewel het eten wat tegen viel, hadden we wel een fijne avond. Het restaurant lag aan het strand, waar een Albanees gezin gezellig aan het volleyballen was. Roos en ik besloten ook een volleybal te kopen en deze dan maar in Albanië achter te laten, nog niet wetende dat ik ruim een dag later mijn kleine teen zou breken. We hebben twee nachten in ons hotel in Durres gelogeerd. Vrijdagochtend zijn we om 9:00 uur met de Fiat richting Macedonië vertrokken, op weg naar het mooie Ohrid, gelegen aan het Ohridmeer, dat deels in Albanië en deels in Macedonië ligt.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley